Anulus

Quae vōbīs nārrātūrus sum, mulierī in septentriōnālī Suētiae parte iter facientī ōlim accidērunt.

Celerī cursū raeda per mediam silvam, inter longaevās arborēs, sub nōdōsōs rāmōs et per umbrās rēpentēs rapiēbātur. “Age, celerius!” clāmāvit mulier quae raedā vehēbātur. Flēbilēs vōcēs ēdunt equī et rotae silvā silente.

Raeda iam effūsō cursū it, cum subitō mōtū quassātur et strīdōrem modo acūtum modo gravem ēdit. Rotā frāctā mox cōnsistit.

Tum raedārius mulierī “Antequam silvam intrāvimus,” inquit,“vīllam quandam vīdī; fortasse dominus nōbīs auxilium ferre vult.” Tum mulier “Dēscendāmus dē raedā īlicō, et pedibus ad vīllam quam celerrimē eāmus!” Nec mora, in viam sē dant et repetunt vestīgia raedae.

Iam advesperāscēbat, iam undique tacitae tenebrae imminēbant. Mulier et raedārius certō gradū prōcēdunt.

Sub noctem ad vīllam perveniunt dē viā fessī.

Mulier haesitābunda iānuam pulsat et recēdit. Sonitum accēdentis audit, et statim iānua aperītur. In ōstiō sacerdōs sēmisomnus stat.

“Salvē, domine.” inquit mulier. Rota raedae nostrae frācta est, quā rē rogō tē ut mē et raedārium meum domī tuae pernoctāre sinās.

“Salvēte,” inquit sacerdōs. “Quod rogās, mālim nōn concēdere.”

Tum ex aedibus audītur vōx: “Mī cārissime, mementō servāre iūs hospitiī quod nōs iubet aliēnōs hospitiō excipere. Quid dubitās? Num hoc noctis vīs mulierem et adulēscentem forās pellere? Intrōmitte eōs; haud dubiē vehementer ēsuriunt et algent!” Statim appāret uxor vīgintī circiter annōs nāta cum fīliolō quem bracchiīs fovet.

“Quid istīc?” inquit sacerdōs, “Mōrem uxōrī geram, sed eā condiciōne ut raedārius in stabulō cum equīs dormiat. Sed heus tū, hoc tē monitam volō vīllam hanc ā lārvīs īnfestārī atque agitārī.”

“Ā lārvīs īnfestārī dīcis? Nihil meā rēfert. Nōn sum timidā.”

“Idem dīxērunt cēterī…”

Sacerdōs mulierem in vīllam recipit et iānuam claudit.

Sēra erat hōra. Mulier ad cubiculum suum dūcitur, ubi capite in pulvīnō positō īlicō obdormit. Concubiā autem nocte ē somnō excitātur: aliquis in cubiculō erat. Cum autem ad parietem versa cubāret, nihil quidem vidēre poterat, sed sonitum vestis longae quae trahēbātur audit. Lentō et tamquam obrēpente terrōre tācta sē convertit ut videat quis cubiculum ingressus somnum sibi turbāret. Oculīs hūc illūc circumlātīs nihil nisi tenebrās vīdit.

“Quis adest? Quid tibi vīs?” fremit mulier, “mitte mē; mihi fessae somnō opus est. Quisquis es, abī!”

Sonitum tabulāmentī gementis et vestis quae movētur audit. Tum sequitur silentium. Cum sonitū abit terror. Dēnuō sōla erat in cubiculō.

Postrīdiē māne dē iīs rēbus quās nocte vīderat sacerdōtī uxōrīque eius nārrat.

“Dīxīn’ hoc fore? Lārvae hunc locum īnfestant!”

“arvae” inquit sacerdōtis fīliolus.

Superstiōnem sacerdōtis contemnēns sēcum sīc cōgitat: “Nē illī timidī sunt! Noctū inānia et vāna ex metū nostrō imāginem accipere solent. Lārvae nihil sunt nisi fābulae quibus improbōs puerōs terreās. Sine dubiō ancilla quaedam noctū clam in cubiculum eum irrēpsit.”

Interdiū raedārius profectus ad rotam raedae reparandam aliquantō post rē īnfectā redit. Diēs in noctem vertitur.

Et hāc nocte mulier strepitū nocturnō ē somnō excitātur. Iam vērō nōn tenebrās vacuās sed tamquam mātrōnam candidā veste et vēlāmine vestītam videt. Mātrōna nihil dīcit.

“Quid tū tandem vīs? Respondē nūnciam!”

Nūllō verbō factō hospita nocturna manum sibi ad caput admovet. Sīc manū ad caput admōtā aliquantisper stat, tum in vapōrem gelidum solūta ē cōnspectū mulieris in lectō iam sedentis abit.

Ubi diēs illūxit cubiculumque collūstrāvit, mulier eum ipsum locum ubi hospita nocte steterat guttīs cruōris esse cōnspersum animadvertit.

Hāc rē valdē perturbāta nihil sacerdōtī uxōrīque eius dīcit.

Et hic diēs, quem ad modum vēnerat, ita abiit locumque cessit tenebrīs.

Sub vesperum raedārius mulierī dīxit rotā refectā raedam ad iter parātam esse, ut dīlūculō proficīscī possent, sī ipsa vellet.

Paulō ante cēnam mulier tabulam pictam, quae dē pariete magnae aulae pendēbat, admīrābātur, quae effingēbat mulierem sevērō vultū.

“Illa est sacerdōtis uxor!” inquit aliquis.

Mulier conversa uxōrem sacerdōtis cōnspicit.

“Nōnne tū es uxor sacerdōtis?” rogat mulier.

“Sum quidem. Illa superior fuit uxor. Haud ita prīdem mortem obiit, paucīs mēnsibus antequam fīliolus noster nātus est.”

“Sed tabula picta eius etiam manet?”

Hīc sermōnem interpellat sacerdōs.

“Nōndum” inquit ille, “vacāvit mihi locāre tabulam novam faciendam. Parentibus enim parvulōrum tam multa sunt facienda, ut advesperāscat priusquam omnia negōtia absolveris. Sed, cēna iam apposita est.

Dēnuō nox venit et omnēs cubitum eunt.

Concubiā nocte tōtum mulieris cubiculum subitō frīgēscit. Appāret īdōlōn īdem quod priōribus noctibus, candidā veste vestītum. Mulier in lectō sedēns terrōre plānē perculsa videt īdōlōn propius accēdere. Iam tam prope stābat ut sī inter vīvōs esset, animam eius sēnsisset. Nūlla autem anima ex ōre hospitae exībat.

Mulier quae iam tandem intellegit sibi rem esse cum lārvā animō collēctō “Quid tē agitat? Quid tibi deest? Cūr nōn licet tibi quiēscere?”

Tum mātrōna candidā veste vestīta vēlāmine sublātō caput dēmittit ut mulier vidēre posset. Cum ante sē caput lārvae videt, faciēs eī nōn omnīnō ignōta vidētur. Subito horrescit ubi videt caput hiāre.

Tum mulier cum paulisper sēcum dēlīberāsset, ānulum dē digitō dētractum in caput lārvae stantis īnserit tum capite fissō compressō ut in nātūram redīret sollemnī vōce sīc fātur:

“Iam quiēsce.”

Cōnfestim abit hospita.

Ubi dīlūxit, mulier cum raedāriō abīre parat, sed prius quam proficīscuntur, sacerdōtī uxōrīque eius grātiās agere vult. Dum eōs quaerit, in aulam illam magnam intrat, et tabulā pictā rūrsus vīsā sēcum tacita:

“Ut suspicābar.”

Simul atque raedam cōnscendit, raedāriō negāvit sē iter perrēctūram, priusquam magistrātum adiisset.

Pāret raedārius.

Aliquantō post mulier magistrātuī rem omnem nārrat: lārvam noctū inquiētāre vīllam sacerdōtis, larvamque nōn aliam esse atque ipsam sacerdotis uxōrem superiōrem quae occīsa esset quod ancilla ē sacerdōte gravida esset; hanc eum posteā in mātrimōnium dūxisse vixdum superiōre uxōre sepultā.

Magistrātuī rēs sānē prōdigiōsa esse vidētur sed illud verbīs mulieris fidem facit quod uxor sacerdōtis mortua est paucīs tantum mēnsibus antequam nova uxor fīlium peperit.

Rēctā ītur ad coemētērium ut cadāver uxōris effodiant.

Horrendō vīsū cōnsternantur: calvāriam uxōris fissam inveniunt, atque ad haec, in mediō capite ānulus invenītur.

Daniel Pettersson